Ο αυτοσχεδιασμός, η απρόβλεπτη στιγμιαία δημιουργία, είναι ο τρόπος που επιτρέπει στους μουσικούς να διατηρούν την αυθεντικότητα της μουσικής τους και ταυτόχρονα να μπορούν να προσφέρουν αλλαγές, φρέσκιες ιδέες και ανάπτυξη της μουσικής.
Ο Διαφωτισμός γέννησε τις ιδέες που αποτέλεσαν τις βάσεις της μοντέρνας σκέψης. Επηρεάσθηκε από τις προοδευτικές αντιλήψεις που χαρακτήριζαν την αστική τάξη και από την βαθμιαία άνοδο της εμπορικής μεσαίας τάξης, των επιχειρηματιών και του καπιταλισμού. Στόχος του υπήρξε η λογική, ακριβής και εξαντλητική ανάλυση. Σκοπός του, ο κριτικός έλεγχος και η θεωρητική σαφήνεια για το καθετί.
Διαβάστε περισσότερα: Ο κλασικισμός και ο "σκεπτόμενος" Μότσαρτ
Ο 17ος αιώνας αφήνει στους ευρωπαίους μουσικούς μια σειρά εκφραστικών τρόπων μεγάλης ποικιλίας. «Πολλά δεσμά συντρίφτηκαν και πολλές Βαστίλλες έπεσαν.
Τα περισσότερα τραγούδια που (θέλουμε – δεν θέλουμε) ακούμε στον ελεύθερό μας χρόνο, είναι «τραγούδια αγάπης»…
Στην εποχή μας, δεν παύουν να υπάρχουν οι “αισιόδοξες” φωνές κάποιων στοχαστών που έρχονται σε αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη – αυτήν της αποθέωσης του ατομικισμού και της έλλειψης συλλογικών διαδικασιών.
O Michel Maffesoli είναι ένας από αυτούς τους στοχαστές:
Η μουσική -που σήμερα φτάνει σε μας σαν επανάληψη, σαν αναπαραγωγή- χρειάζεται κάποιους μύθους που προορίζονται να σώσουν την ιδέα ότι υπάρχει κάπου αλλού, ως φυσική και μοναδική εμπειρία.
Η κυριαρχία της τεχνικής, μας βοηθά να ανακτήσουμε αυτή την εμπειρία.
Μέχρι το 1975, οι Queen, ήταν ένα συνηθισμένο heavy συγκρότημα. Η μουσική τους, κάπου μπορεί να ξεχώριζε –ήταν υπεύθυνη γι’ αυτό η φωνή του Mercury μαζί με την κιθάρα του Brian May- όμως δεν έδειχνε να καταλήγει κάπου. Στο άλμπουμ Queen 2, φαινόταν βέβαια καθαρά ότι είχαμε να κάνουμε με “δεξιοτέχνες της κονσόλας”, με κάποιους που μπορούσαν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητες του studio. Πέρα από αυτό τίποτα, ως τότε…
Η μορφή της σημερινής μουσικής ζωής[1] συμπυκνώνει με πρωτογενή τρόπο τα τυπικά χαρακτηριστικά του σημερινού τρόπου ζωής. Παράλληλα, μεταθέτει τον κοινωνικό ανταγωνισμό στο επίπεδο της μη άμεσα παραγωγικής δραστηριότητας.
Με το ραδιόφωνο ανοικτό όλη τη μέρα, η μουσική παύει να αφηγείται μία και μοναδική ιστορία.
Στο έργο του Κήνσορες και Θεράποντες, ο Ουμπέρτο Έκο επισημαίνει ότι η αναπαραγόμενη μουσική άλλαξε τους όρους της κατανάλωσης και της παραγωγής μουσικής, έτσι όπως η τυπογραφία άλλαξε τους όρους της ανάγνωσης και της λογοτεχνικής παραγωγής: η κατανάλωση της αναπαραγόμενης μουσικής γίνεται υπόθεση των μαζών.
Με ποιο τρόπο ακούμε μουσική; Με ποιο τρόπο μας “μιλάει” κάποιο μουσικό κομμάτι;
Η μουσική έχει διεισδύσει, ως διαρκής παρουσία, στα ενδότερα του φιλοσοφικού στοχασμού. Είναι παρούσα στο έργο φιλοσόφων που έχουν καθορίσει την πορεία της «δυτικής» διανόησης. Γιατί όμως;
Η μουσική είναι μια Tέχνη εν χρόνω. Ένα μουσικό έργο εξελίσσεται μέσα στη διάσταση του χρόνου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ρυθμός οργανώνει τον χρόνο σε μια μουσική σύνθεση. Δημιουργεί μια συμμετρική περιοδικότητα παρατάσσοντας ισχυρά και ασθενή μέρη.
Από τη δεκαετία του ’60, το μυστικιστικό ρεύμα ήταν πάντα παρόν, τουλάχιστον στην underground καλλιτεχνική παραγωγή
Για τους περισσότερους, ο γερμανός συνθέτης Carl Orff (1895-1982) είναι γνωστός, κυρίως, για το “σύστημα Orff”και για τα Carmina Burana (1937).
© 2024 Παναγιώτης Βουλιάκης